Sunday 19 October 2014

Primeira etapa

Xa pasou unha semana dende a apertura deste blog. Unha semana na que estiven a buscar opcións de rutas, de aloxamento... Unha semana na que dinme conta do moito que tenho por facer nestes 14 meses.

Tras googlear, ler foros, blogs, e navegar por tantas páxinas na rede que casi afogo, Creo que tenho os primeiros 5 meses da viaxe máis ou menos trazados.

Arrancarei dende Londres a Moscú en avión, mirando datas e con antelación sae sobre uns 60€. A páxina que máís doada me resultou para buscar voos baratos foi Jet Cost

En Moscú estiven buscando opcións para facer woofing, que para os que non o saibades, o WWOOF (Willing Workers on Organic Farms, traballadores voluntarios en granxas ecolóxicas) é un sistema moi extendido entre os mochileiros e que supón unha boa alternativa de viaxar de forma económica, ecolóxica e de conhecer xente local. Colaboras nas tarefas da granxa a cambio de aloxamento e manutención. 

E se ben Rusia non forma parte dos países que tradicionalmente pertencen a rede wwoof internacional, pódense atopar granxas que ofertan este servicio de maneira independiente en multitude de páxinas de internet e sobre todo a través de WWOOF independents

O custe de darte de alta como usuario nas páxinas de wwoofing vai dende os 15 ata os 40€ anuais, de forma que tes tempo para buscar unha granxa que se adapte as túas necesidades con antelación, programar a túa estancia e as conexións coas seguintes, dunha maneira cómoda e doada.


Dende Moscú unha boa opción sería coller o Transiberiano ata Pekín. Este tren ten catro linhas, se ben a que máis atractiva se me fai é a do Transmanchuriano que vai dende Rusia ata Pekín pasando por Mongolia.


O custe é dificil de saber, xa que non podes comprar de maneira fiable o billete ata estar en Rusia, pero polo visto en foros e blogs, o custe do Transmanchuriano en segunda clase, unha duración duns 7 días no tren, ten un custe aproximado duns 200€.

En Pekín tamén hai opcións de wwoofing,  se ben en toda China recomendan deixar moi ben atado a que granxa vas e sobre todo ter referencias, xa que moitos bloggers contan experiencias desagradables en China por ir sen moita información.

Dende Pekín ata o Tibet en tren, cun traxecto de 3 días e un custe de 180€ tamén é unha boa opción a ter en conta. No Tibet hai opcións de aloxamento dende 3,5€ diarios, así que pode ser un bo momento para relaxarse, disfrutar das paisaxes e tomar aire para seguir o caminho. 

Como segundo estean as cousas no Tibet, tes mais doado ou mais complicado o tema do visado, é mellor ir con paciencia. Como quero visitar Nepal, o doado é facer Tíbet-Nepal e non o contrario, xa que normalmente ponhen máis problema de entrada no Tibet e non ao revés.

Para chegar a Nepal, xa que Nepal non ten tren, o mellor é esperar a estar alí, e buscar opción con outros mochileiros para cruzar en coche ou se non se atopa, cruzar coas visitas guiadas e de viaxes programados que se poden comprar no lugar e facer ese Lhasa-Kathmandú. O custe por aloxamento en Kathmandú é máis ou menos o mesmo que no Tíbet, se ben é certo que tamén existen opcións de wwoofing e voluntariado.

A seguinte etapa sería Kathmandú-Delhi, consultando con tempo na páxina que os dixen ao principio do post o custe ronda os 100€. Gustaríame parar con tempo en India, e visitar Delhi, baixar a Bombay (30€ en tren) e dende alí a Goa (25€ en tren). Facer algún curso de Ioga, meditación, e conhecerme mellor a mín mesma.

En India a mellor opción é buscar o voluntariado, nisto tenho que ponherme con tempo, xa que hai infinidade de páxinas e de alternativas, así que empezarei uns meses antes a escribir emails as organizacións que máis me convenzan.

Por agora sei que chego a Goa. E ahí pareime por agora na minha búsqueda de información. Seguinte paso... Bangkok? Pode...


Sunday 12 October 2014

Día CERO. El inicio de un sueno.

En Woking, Surrey, Inglaterra a 12 de octubre de 2014.

Querido cuaderno,

Faltan dos días para que se cumplan 9 meses de mi aterrizaje en Inglaterra. 

Siempre había tenido la espinita clavada de querer vivir en otro país. Más allá de que adoro mi tierra, no entendía porqué tenía que resignarme a vivir en Ferrol por el simple y aleatorio hecho de haber nacido allí, por lo menos no sin haber conocido antes otras opciones.

Recién licenciada en Derecho, pero con cero ganas de pelearme en Espana por un contrato a prácticas probablemente no remuneradas, mientras veía mi juventud pasar por la ventana de un despacho de abogados, decidí buscar opciones. Mi vida cambió de un día para otro, como siempre, (yo funciono por impulsos, algo que no siempre es bueno, pero en este caso me sirvió para enfrascarme sin pensar en una aventura que si lo llego a haber meditado posiblemente no me habría atrevido a emprender). Estaba en un momento de inestabilidad emocional, así que me guié por mi impulso.

Puse en google algo tipo "trabaja en el extranjero", entré en la primera página que encontré. Una página de Au pairs. No era mala opción, tendría alojamiento y manutención pagada y me permitía entrar en un país cómodamente. Puse seis países preferentes, me creé un perfil y rápidamente empecé a tener respuestas. En el mismo momento me puse a hablar con dos familias. Una de ellas de Amsterdam, otra del sur de Inglaterra. No recuerdo porqué me decanté por la de Inglaterra, pero es de estas situaciones en las que un mínimo detalle hace que tu vida tome un rumbo totalmente diferente en función de una decisión. Al día siguiente había comprado un billete para la próxima semana. Sin decírselo a nadie, sin pensar. Y aunque no me arrepiento de mi decisión, sí me arrepiento de la forma en la que lo hice, mi sorpresa cuando empecé a convivir con la familia no fue del todo positiva, por no decir que fue un terror. Ahora, echando la vista atrá me parece una locura haberme venido por una página ambigua y anónima, sin ninguna garantía y sin saber siquiera el pueblo en el que viviría con completos desconocidos. Probablemente hoy desde el conocimiento, haría las cosas de manera muy diferente.

A día de hoy continuo siendo Au pair, me he cambiado de pueblo y de familia y puedo decir que convivo con la que se ha convertido en mi propia familia en Inglaterra. Hace mes y medio que he arrancado mi propia agencia de Au pairs y ellos son mi principal apoyo. 

Tenía planes. Pensaba acabar mi contrato con ellos este enero, mudarme, posiblemente a Londres y empezar una nueva etapa. Pero tras unas semanas de agitación emocional, sentí dentro un pitido que me recordó a aquel pitido que sonaba en mi interior el pasado enero, cuando decidí hacer las maletas.

Podría ponerme a escribir cada pensamiento de estas semanas, sobre la vida, sobre porqué nos resignamos a vivir lo socialmente establecido... Pero lo resumiré en que tras largas charlas con mis "jefes" y conmigo misma, he decidido luchar por conseguir otro sueno, preparar durante 14 meses una vuelta al mundo. Quiero empezar en diciembre de 2015 a recorrer el mundo, con la única companía de mi mochila y este blog.

A día de hoy tengo 62 libras esterlinas en mi cuenta bancaria, 14 meses para ahorrar, buscar maneras de financiación, informarme sobre maneras de viajar gratis o de la manera más barata posible, Trámites burocráticos como visados, vacunas, investigar sobre diferentes costumbres y peligros de cada sitio, trazar rutas posibles sujetas a variaciones que me puedan surgir en el camino, reunir mapas, horarios, lugares a los que ir, medios de transporte, companías, Posibilidad de coachsurfing, albergues, trabajo a cambio de alojamiento, trabajos esporádicos, wwoof en granjas...

En resumen, que hoy empieza la cuenta atrás de estos 14 meses (que como veis me hacen buena falta) y en los que quiero compartir con vosotros cada uno de los pasos que dé para poner a cero el contador de una nueva etapa que también quiero compartir con vosotros y que me acompanéis en cada nuevo lugar en el que me despierte a partir de ese diciembre de 2015.

No quiero visitar países, quiero vivirlos. No quiero ser turista, quiero ser viajera. De ahí el nombre de este blog.

Porque los suenos, cuando se lucha por ellos, se alcanzan.

Me acompanáis en el proceso? Mientras tanto, os ensenaré Inglaterra.